Relacja matki z córką to najbliższa i wyjątkowa więź pomiędzy dwojgiem ludzi. Najbliższa więź, dzięki emocjonalnej naturze kobiet. Inaczej mówiąc, jest to więź dwóch osób tej samej płci.
Więź międzypokoleniowa. Zacznijmy od początku. Matka i córka. Matka wyczuwa, wspiera, pociesza. Jest chętna do niesienia pomocy, bezinteresowna, cierpliwa. Pamięta, jak sama była małą dziewczynką, co wtedy myślała, jakie miała potrzeby. Chce dać więcej, lepiej i mądrzej.
Matka to pierwsza nauczycielka, doradca i źródło wsparcia emocjonalnego. Pierwszoplanowa postać, która uczy sposobów zaspokajania potrzeb emocjonalnych i potrzeb nawiązywania więzi z najbliższymi. Córka to centralny punkt świata, który wyzwala w matce największą potrzebę opieki. Dotyczy to wszystkich sfer życia osobistego, wartości czy, w późniejszym czasie, życia rodzinnego i zawodowego.
Ten „punkt świata” jest dla matki ogromną odpowiedzialnością. Przez pierwsze lata życia spędzają najwięcej czasu razem, podobnie myślą, mówią, poruszają się. Córka bawiąc się w dom, naśladuje jej zachowania, słowa, mimikę. Chce być taka jak jej ideał, jak jej matka.
Matka dla córki to również centralny punkt świata. Z czasem jednak córka zaczyna potrzebować być sobą samą, potrzebuje odkrywać, doświadczać i lubić swoją indywidualność. To może być piękny czas dla dwóch pokoleń. Czas, w którym niezbędny jest zdrowy dystans mimo pokusy, aby symbioza trwała.
Przekształcanie się tej relacji to proces trudny dla obu stron, wymaga cierpliwości i chęci porozumienia się, nauki kompromisów, dialogu. To również czas dla matki na dodatkowe zadania: organizacja swojego życia bez córki oraz towarzyszenie jej (córce) w drodze do kobiecego świata. Rolą matki jest kochać, ufać i akceptować. Być dalej lub bliżej. W zależności od potrzeby. Nie muszą się we wszystkim zgadzać. Wybory i życiowe decyzje należą wyłącznie do córki.
Każda kobieta, przeglądając się w lustrze, widzi swoją matkę. Matkę, która była centrum jej świata. Są do siebie podobne. Paradoksalnie kobieta nie chce być podobna do matki, często się przeciw temu buntuje, ma potrzebę bycia osobą niepowtarzalną, jedyną. Podświadomie naśladuje matkę każdego dnia. Córka matkę, matka swoją matkę… I tak kręci się świat kobiet od wieków, i będzie kręcił się dalej i dalej. Relacja córki i matki, matki i córki jest dla każdej z nich bardzo mocnym odniesieniem do cyklu natury – życia i śmierci. Odchodzenia, przemijania i odradzania.
Macierzyństwo jest miłosną bliskością pomiędzy matką a córką, która w procesie życia, towarzyszenia i wychowania świadomie godzi się na odchodzenie jednej z nich, córki. Odchodzenie do samodzielności jest ważną częścią życia tej dwupokoleniowej relacji. Nie żałujmy wsparcia, opieki i miłości własnym matkom i córkom.
Dziękuję mojej Mamie za towarzyszenie mi na każdym etapie mojego życia, za bliskość i opiekuńczość, za akceptację moich wyborów i za to, że od urodzenia kocha mnie i moje siostry takimi jakimi jesteśmy (i brata). Szczególnie dziękuję za cierpliwość, bo zawsze byłam i jestem kolorowym i wolnym ptakiem. Dziękuję za przekazaną mi życiową mądrość i za to, że nauczyła mnie dzielić się nią z innymi. Moja mama to Elżbieta Dembińska. Nini.
Joanna Radziwiłł – mama trójki dzieci, psycholog, pedagog, wychowawca. Prowadzi Pracownię Psychologiczną dla dzieci, młodzieży i młodych dorosłych oraz Fundację Opiekuńcze Skrzydła, której jest prezesem. Z Magdaleną Kryńską otworzyła dwa dzienne domy dla dzieci i młodzieży na warszawskiej Pradze. Od wielu lat szczególnie bliskie są jej problemy rodzin alkoholowych, osób pokrzywdzonych, samotnych. Jej doświadczenie i życzliwość do ludzi sprawia, że wiele rzeczy niemożliwych staje się faktem. Uwielbia ludzi małych i dużych, naturę, taniec i spotkania z przyjaciółmi. Kawaler Orderu Uśmiechu.
