Historię Guccio Gucci można by określić mianem: od pucybuta do milionera. Dzieje marki pisane są też przez nieustanne wzloty i upadki. Być może dlatego ta opowieść wciąż nas fascynuje i inspiruje!
Londyn, rok 1921. Winda luksusowego hotelu Savoy kursuje z góry na dół. W środku wytworni goście i skromny windziarz ubrany w uniform. Młody mężczyzna za każdym razem uważnie przygląda się bagażom gości: okuciom kufrów, rączkom waliz, materiałom, z jakich sporządzone zostały torby.
Młodzieniec, który nazywał się Guccio Gucci, po powrocie do rodzimej Florencji, bogatszy o wiedzę i doświadczenie, założył swój pierwszy butik, w którym sprzedawał ręcznie wytworzone skórzane kufry i walizki.
Lokalizacja nie była przypadkowa – to właśnie we Florencji zamożni turyści spędzali swoje wakacje i często robili zakupy, szukając wyjątkowych, aczkolwiek przydatnych przedmiotów.
Młody przedsiębiorca szybko poszerzył swój asortyment o akcesoria niezbędne w jeździectwie, a wędzidło, które pojawiało się na przedmiotach, jakie wyszły z pracowni Gucci, szybko stało się jego znakiem rozpoznawczym.
Klienci, zachwyceni jakością wykonania produktów, polecali sobie nawzajem sklepik utalentowanego Florentczyka.
Kolejne lata są dla Gucciego pasmem sukcesów: swoje butiki otwiera on bowiem w Rzymie i poszerza asortyment o torby damskie, które od razu podbiły serca klientek.
Okres powojenny stanowi czas świetności marki Gucci. Otwarte zostały wówczas kolejne butiki w prestiżowych lokalizacjach – w Mediolanie i Nowym Jorku, a w 1953 roku firmą zaczął zarządzać syn założyciela – Aldo Gucci. Dzięki jego pomysłom projekty marki pokochały wybitne kobiety, co było najlepszą reklamą – Jackie Kennedy miała swą ukochaną torebkę, Ingrid Bergman pokochała model Bamboo (torebka z bambusową rączką), a Grace Kelly – jedwabny szal z kultowym po dziś dzień nadrukiem “Flora”.
Projekty marki stały się synonimem luksusu, dobrego smaku i elegancji.
Kolejna dekada umocniła tę pozycję, a następne butiki pod szyldem Gucci zostały otwarte m.in. w Londynie, Paryżu i Tokio. Wówczas powstała pamiętna kolekcja prete-a-porter. Niestety, lata 80-te przyniosły spore zawirowanie i kryzys, kłótnie o władzę, niezliczone procesy, wyroki (np. grzywny), które śledził cały świat sprawiły, że modowa potęga zaczęła chylić się ku upadkowi.
Ostatni z rodu Gucci – słynący z rozrzutności Mauricio, zastrzelony na zlecenie byłej żony – był smutnym zwiastunem końca rodu Guccich jako właścicieli modowego imperium. W efekcie marka przeszła w obce ręce, obecnie to francuski holding Kerinf.
W latach 90. dyrektorem artystycznym imperium modowego został Tom Ford. To czas, gdy o pokazach Gucci mówi cały modowy świat! Oryginalne, by nie powiedzieć szokujące kampanie, niepowtarzalne sesje modowe, stroje, które nie miały nic wspólnego z modą użytkową, to tylko kilka wyznaczników marki, które na dobre wpisały się w jej poetykę.
Następnie stery objęła Frida Giannini, która dodała marce szczyptę elegancji i dobrego smaku. Kolejnym dyrektorem artystycznym był Alessandro Michele – kolorowy ptak świata mody, dzięki któremu marka Gucci bezpardonowo pokazała innym firmom, kto wyznacza trendy w tej branży!
Nie sposób zapytać o to, jak marka Gucci poradzi sobie z innym, być może najważniejszym zawirowaniem – kryzysem, w obliczu którego przyszło żyć wszystkim ludziom, nie tylko wielbicielom mody!
Fotograf: Yorgos Lanthimos
Art Director: Christopher Simmonds
Tekst: Joanna Bielas / I.D.MEDIA
